Uiteraard is de belangrijkste taal het Albanees. Italiaans kan men als de tweede taal beschouwen. Tijdens het communistisch dictatoriaal regime kon men de Italiaanse televisie- en radiostations aan de kusten ontvangen en deze bronnen waren de enige toegang tot de buitenwereld. Ondanks het streng verbod om deze stations op te zoeken (men kon hiervoor door spionnen verklikt worden en naar strafkampen verbannen worden) werd er op grote schaal geluisterd en gekeken. De oudere generatie leerde op school nog Russisch als tweede taal, maar dat heeft nooit echt geleefd. De jongere generatie spreekt over het algemeen ook een mondje Engels en hier en daar beheerst men ook het Frans.

De geschreven pers kan men grosso modo in twee soorten opdelen: de sensationele boulevardpers met bloedstollende verhalen over familievetes, moorden en glamourgirls en -boys enerzijds en de partijpolitieke bladen anderzijds waar politieke standpunten en meningen over het maatschappelijk bestel breed uitgesmeerd en besproken worden. Deze laatste categorie vormt vaak de basis van de (overwegend mannelijke) avondlijke discussies op de terrasjes bij een koffie of raki.

Gezien het bergachtige karakter van Albanië is vooral de satellietontvangst de methode bij uitstek om televisie te ontvangen. De officiële staatszender TVSH is zeker niet de enige speler in de mediamarkt: vele private zenders mengen zich in de ether én de politieke debatten. Televisie heeft hier ook wat de funktie van radio: in vele gezinnen staat het toestel de hele dag aan, zelfs als er niet echt naar de programma's gekeken wordt. De radiozenders zijn over het algemeen muziekzenders waar weinig andere programma's te beluisteren vallen.

Vaste telefonie is omwille van de infrastruktuur geen algemeen verschijnsel, bovendien is het een vrij dure aangelegenheid voor de gemiddelde Albanees. De telefonische diensten worden beheerd door ALBTELECOM, een onderdeel van de PTT, beter bekend als Telekomi. Vaak bevinden deze diensten zich in hetzelfde gebouw als de postdiensten. Mobiele telefonie wordt momenteel door twee leveranciers geleverd: AMC en VODAFONE. Het bereik van de netwerken is echter niet overal gegarandeerd en dat heeft natuurlijk te maken met de geografische beperkingen van een land waar 70 % van de oppervlakte uit bergen of heuvels bestaat.

Internet via telefoonkabels is in de steden op dit moment aan een grote opmars bezig. Op het platteland is dit nog zo goed als onbestaande, ook omdat het vaste telefoonnetwerk daar minder ontwikkeld is. Elke stad heeft intussen wel zijn internet-café waar jongeren kennis maken met het wereldwijde web. De kwaliteit van de lijnen is helaas vaak bedroevend wat de snelheid niet echt ten goede komt. In de zakelijke centra en bedrijfswereld bestaan wel al snellere lijnen met een grotere kwaliteit. De software is heel vaak van bedenkelijke (zeg maar illegale) afkomst gezien de dure prijs voor aanschaf ervan.

Hoe de post in dit land op een vlotte manier kan werken is me een raadsel. Pas de laatste jaren is men begonnen met de plaatsing van straatnamen en huisnummers, en dan nog enkel in de grotere steden en enkel de belangrijkste hoofdstraten. Een adres op een brief bevat gewoonlijke de naam van de bestemmeling, de wijk waarin het huis zich bevindt en de stad. Het is aan de postbode om dan uit te vissen over wie het precies gaat... die mannen moeten een supergeheugen hebben. Het is in Albanië dan ook geen ongewone zaak om in een wijk rond te vragen waar een bepaalde persoon woont; er is altijd wel iemand die je bij de juiste persoon kan brengen.