Gelegen aan de Middellandse Zee, kan het niet anders dan dat het Albanese menu een mediterraan karakter heeft: olijven, tomaten, verse vis (aan de kusten en meren), geroosterd lam... De Albanese keuken is een mix van Griekse, Turkse, Italiaanse en Balkaninvloeden.
Groenten en fruit zijn meestal heel vers: de landbouw en de tuinbouw in het bijzonder zijn een belangrijke bron van inkomsten voor de meeste gewone Albanezen. Bovendien is de kans hier eerder klein dat je chemisch behandeld spul op je bord krijgt. Niet zozeer omdat de Albanezen hier principieel tegen zijn, maar vooral omdat deze produkten gewoon te duur zijn om aan te schaffen. Hygiënische verpakkingen en een gegarandeerde gekoelde conservering zijn wel een probleem in een land waar de elektriciteit het geregeld laat afweten. Verse kaas (van koeie- of schapemelk) en yoghurt smaken vooral in de hete zomer bijzonder fris en worden vaak zelfs geserveerd bij de lunch en het avondeten. Runds-, kalfs- en kippevlees zijn hier nog hormoonloos te vinden. Varkensvlees is minder wijd verspreid en dat heeft wellicht te maken met een moslim-meerderheid in dit land. Nochtans zijn heel wat islamitische gelovigen in Albanië niet zo strikt als het over dergelijke zaken gaat. Orgaanvlees (hersenen, levertjes, niertjes, harten) is bijzonder populair en is een vast onderdeel van de traditionele keuken. Fijne Belgische frietjes ga je hier helaas niet vinden, in plaats daarvan worden er dikke frieten, aardappelschijfjes eigenlijk, in olie gebakken. Eten kan je de godganse dag overal vinden: langs de weg voorzien de boeren zich in hun levensonderhoud door groenten en fruit te verkopen. In de steden zijn er kleine snack-bars waar pita, pizza en byrek geserveerd worden. Deze byrek is een typische vlugge snack: bladerdeeg gevuld met kaas, spinazie of aubergines. Andere soorten met vlees en een variatie aan groenten. Ook qoftë (lamsgehakt met kruiden) worden in allerlei vormen aan de man of vrouw gebracht. Zoete versnaperingen (superzoet zoals de Turkse dessertjes) worden vooral bij feestelijke gelegenheden op tafel getoverd. Snoep en chocolade zijn een vast onderdeel van het traditionele gastenonthaal en een absolute must; enkel suikerziekte is een geldige reden om te weigeren. Drinkbaar water is niet overal gegarandeerd. Men is pas zeker van flessenwater op voorwaarde dat de fles nog verzegeld is. Op sommige plaatsen is het kraantjeswater afkomstig van opgepompt grondwater. Andere circuits worden dan weer gevoed door kristalhelder water uit de bergen. Sommige streken zijn bekend om de gezonde en frisse kwaliteit van het water. Navraag doen bij de hoteluitbater of de buren is geen luxe als je de nacht niet op het toilet wenst door te brengen. Rode wijn (witte in mindere mate) wordt in een aantal streken verbouwd (Korça, Berat en Shkodra zijn veruit de bekendste). De talloze bergflanken en vruchtbare gronden lenen zich hier uiteraard uitstekend toe. Lokale biersoorten zijn minder wijd verspreid, er is een brouwerij in Tirana, Korça en Vlora. Raki daarentegen is overal te vinden. Families hebben hun eigen geheime recepten om deze geestrijke druivendrank zelf te brouwen. Het is een grote eer om als gast met deze drank te mogen klinken op de gezondheid van de wederzijdse families, en ook hier is een weigering in feite een belediging. Het symbolisch mee-klinken en zuinig nippen wordt ook aanvaard. Nog een drank met vooral een sociale betekenis is de koffie. Vrouwen en mannen keuvelen hierbij (vaak in aparte groepen) over koetjes en kalfjes, maar ook familiezaken en serieuze gesprekken worden door deze zwarte drank in goede banen geleid. De echte Albanese koffie is te vergelijken met de Turkse koffie: de zeer fijngemalen koffiebonen worden met water en suiker gekookt en in mini-tasjes geserveerd. Het tasje wordt na gebruik vakkundig op het schoteltje omgedraaid en even in rust gelaten. Laat dergelijke tassen steeds onaangeroerd en was deze niet af: dit is de basis van een toekomstvoorspelling. Gespecialiseerde dames en heren lezen aan de achtergelaten koffiegruis- sporen uw lot na...
|