In februari 2006 startte ik met het eerste niveau Nederlands aan het Universitaire Talencentrum in Gent.  Slagen in vijf niveau's, dat was immers een voorwaarde om later Rechten te kunnen studeren.

Ongeveer 20 studenten van verschillende landen waren er gestart met hetzelfde doel: Nederlands leren. Iedereen nieuwsgierig maar vooral nerveus. Voor de meesten van ons waren deze lessen immers het eerste contact met de taal die heel belangrijk ging zijn tijdens onze toekomstige studies.

Ik herinner mij de eerste les. De lerares verwelkomde ons met een grote glimlach. Dankzij haar verliepen de lessen in een aangename sfeer en voelden we ons al snel op ons gemak. De les begon nog voor we plaatsgenomen hadden... in het Nederlands! Het was een echt taalbad (of beter gezegd: taal-douche, want we werden letterlijk overspoeld met voor ons op die moment onbegrijpelijke woorden en klanken).  Gelukkig was er toen nog een beetje plaats voor Engels of Frans, maar deze verwennerij was ons maar één maand gegund. Iedereen deed zijn best... goed luisteren, opletten (vooral voor de uitspraak van “g”, het is eigenlijk de moeilijkste klank om uit te spreken), vragen stellen...

Op het einde van de eerste les stamelden we onze eerste Nederlandse woorden en stelden we onszelf voor: “Goeiedag, ik ben Eka.”

We hadden 3 uur les per dag, 3 intense maar ook heel leuke uren. Stap voor stap hebben we de basiswoorden en uitdrukkingen geleerd. Een moeilijk Nederlands woord voor anderstaligen was bijvoorbeeld “bezienswaardigheden”... ik ben vergeten hoe vaak we het herhaalden om correct uit te spreken en foutloos te schrijven. Maar beetje bij beetje (en geïnspireerd door nieuwsberichten en gespecialiseerde kranten als Wablieft slaagden we erin stilaan onze eerste korte tekstjes in het Nederlands te schrijven.

De eerste maand ging snel voorbij: het eerste niveau was afgewerkt Blij met het goeie resultaat van het eerste examen (jawel, mijn allereerste examen in België!) ben ik een paar dagen later met het tweede niveau begonnen. Vanaf dit niveau mochten we geen Engels meer voor de vertalingen gebruiken: enkel het Nederlands mocht nog gebruikt worden.

Nederlands is echt een moeilijke taal, met veel regels en op die regels veel uitzonderingen... Het was ook een vreemde taal voor ons (enkel de collega-studenten die thuis waren in het Duits hadden hiervan minder last).

Hoe meer vooruitgang ik boekte, hoe meer ik het Nederlands kon appreciëren.  Bovendien waren de lessen in het Universitair Talencentrum zodanig goed georganiseerd dat we dagelijks verbetering merkten. Elk niveau hoger was een stap dichter bij het begrijpen en gebruiken van het gesproken en geschreven Nederlands.

Nog een grote hulp was het feit dat er bij mijn tante thuis de hele tijd Nederlands werd gesproken.  Mijn beste leerkrachten waren trouwens mijn neef (11 jaar) en nichtje (6 jaar): op lakonieke wijze wezen ze me voortdurend op de vele fouten die ik maakte (en het gebruik van Engels werd zelfs bestraft met boetes die nauwgezet genoteerd werden).  Het is waar dat we van kinderen veel kunnen leren!

En ook Jan Becaus, de acteurs van Thuis en nog vele andere radio- en TVgezichten en -stemmen hielpen mij bij de studie van het Nederlands.

Hoe verder we geraakten, hoe groter de stress werd, en hoe moeilijker de examens.  En dan moest de echte Universiteit nog beginnen...